"He Sebastiaan goed dat ik je even zie..." Dat is hem, de openingszin die meestal gevolgd wordt met een vraag. Meestal mag je dan iets doen, of meedenken. Maar nu kwam er iets anders, een vraag waar de collega eigenlijk geen antwoord op wist, maar toch had hij het gevoel dat er iets anders moest, maar hij wist niet wat.
Ik heb ruimte gegeven, geluisterd, vragen gesteld en doorgevraagd. Aan het einde van het gesprek, wat meer weg had van een kennisdialoog, merkt ik dat de collega tegen het punt aanliep waar hij moeite mee had. Ik kom niet verder met mijn proces, de werkdruk is te hoog en ik overzie niet meer hoe ik het moet aanpakken was de samenvatting. Ik heb de collega meegenomen naar ons Leanbord en hem daar ons proces uitgelegd. Ik heb hem laten zien dat dit proces heeft geleidt tot een overzicht met post-its, wat ons pijnlijk liet zien dat er veel hiaten in onze opleiding zaten. Iets waar hijzelf ook tegen aan liep. Een bordsessie werd een paper sessie met korte snelle ideeën. De collega ging met energie weg en een studieplanner van de TAE, waar ik in mijn LA 3 bij stil sta.
 |
 |
 |
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten